یادداشت‌های عمومی من

تلاشی برای مفید‌تر بودن

یادداشت‌های عمومی من

تلاشی برای مفید‌تر بودن

پنجشنبه, ۲۴ بهمن ۱۳۹۲، ۰۶:۴۸ ب.ظ

عرق ملی

تازگی تعداد سوال‌هاییم که مهلت یافتن جوابشون تموم میشه دارن زیاد می‌شن.
یکی از این سوال‌ها این بود که «چرا آدم باید نسبت به محل تولدش تعصب داشته باشه؟» این رو تقریباْ هیچ جوابی براش پیدا نکردم.

اما از طرفی دلیل دارم برای این‌که هر کسی باید بالاخره نسبت به یه کشوری احساس تعلق کنه و خودش رو اون-کشوری بدونه. حالا من باید یه کشوری رو انتخاب کنم که خودم رو متعلق به اون کشور بدونم. سوالی که پیش میاد اینه که چرا ایران؟
جواب‌های زیادی شنیدم از این و اون ولی قانع نشدم. قانع‌کننده ترین دلیلی که شنیدم تا حالا اینه که ایران و اسلام رابطه‌ی نزدیکی به هم دارن و ارزش ایران به اسلامی بودنشه (که این، بحث زیادی داره). یکی دیگه از دلیل‌ها این بود که افرادی هستند که برای من با ارزش‌اند و «برای، آنکه ایران، گوهری جالودان شوووووود، خوند دل‌ها؛ خورده اند. خون دل‌هاا خوووورده ااااند. لالالالالالالای...». زحمت و خون‌دل اون‌ها برای من ارزش داره. یه دلیل دیگه اینه که خانواده‌ و دوستانم ایرانی اند و اصلا به شخصه نسبت به ایران احساس علاقه می‌کنم، نمی‌دونم چرا :) اما این‌ها کافی نیستند. یعنی میشه یه کشوری رو فرض کرد که این خصوصیت‌ها رو برای یک نفر داشته باشه ولی وطن خوبی نباشه. مثل کشور پیامبر (ص)، بعد از رحلتشون که خلفای ناحق حکومت می‌کردند؛ که ایران اینطور نیست ان‌شالله.

متاسفانه کشوری که ارزش آن را داشته باشد که من از ایران دل بکنم و خودم رو مال اون کشور بدونم پیدا نکردم. در نتیجه به دلایل مذکور، باید بگم که من یک ایرانی‌ام و برای آبادانی کشورم تلاش می‌کنم :) امیدوارم اوضاع ایران آنقدر خوب بشه که نسل آینده با اطمینان بیشتری به پاسخ «ایران» برای این سوالشون برسن.

پاینده باد، ایران.
۹۲/۱۱/۲۴
محمد حسین سخاوت

نظرات  (۱)

سلام.
اصولا علت پیدایش ملت ها گردهمایی افراد همفکر و هم هدف بوده ... که البته با مرور زمان این همفکری و هم هدفی کمی تغییر کرده و باعث پیدایش مفهومی مثل دهکده ی جهانی شده .
به نظر بنده آدم ها متعلق به جایی هستند که می توننند اتمسفر اون رو تا مغز استخوانشون درک کنند. جایی که بتونند در اونجا درک بشن ، دوست داشته شن و امیدوار باشن که آرزوهاشون رو در کنار اطرافیانشون محقق کنند به نوعی حس زنده بودن داشته باشن. (البته یکی از نشونه های آدم زنده اینه که درد رو حس میکنه !! مهم اینه که بودن در اون اتمسفر رو به درد هاش ترجیح بده ... مسئله اصلی به نظرم همینه!!)

به شخصه وقتی به گذشته ی ایران و افتخاراتش فکر می کنم دچار برزخی از شادی و اندوه میشم. مردم گویی جسم شون در ایرانه ولی روحشون در فرهنگ های مختلفی سیر میکنه و نداشتن اتفاق فرهنگی حس بد گم شدن هویتی که باید یهش افتخار کرد رو به آدم القا می کنه ... خوشبختانه شرایط امروز ایران طوری نیست که امیدی به برگشت به افتخارات گذشته نداشت اما هیجانات سرگردان اجتماع می تونه این سیر رو بسیار کند کنه.

در کل فکر می کنم من و خیلی های دیگه هم این سوال رو از خودشون می پرسند و جوابی که به خودم می دهم اینه که چون در اینجا متولد شدم و با این جا آشنایی بیشتری دارم اگر قرار بود با دستان خودم جایی بسازم که بتونم در اعماق وجودم اون جا رو وطن خود بنامم ، با شرایط فعلیم هیچ گزینه ای بهتر از ایران وجود نداره.!! (البته اصطکاک زیادی داره!!!)


ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی