حسادت

می‌گفت: متاسفانه اکثرا ایرانی‌ها چشم ندارند ببینند کسی به موفقیتی برسد. لجشون می‌گیره. حسودیشون می‌شه. همه در ظاهر تبریک می‌گن، اما خیلی کم می‌شود کسی واقعا از موفقیت فرد دیگر خوشحال شود...

راست می‌گفت، برای خودم هم پیش اومده بعضا.

به نظرم نکته‌ش اینه که ناخودآگاهه این احساس حسادت. باید آگاهانه با بوجود اومدنش مبارزه کنیم. سعی کنیم به قضاوت‌ها و بازخوردهای ناخودآگاه خودمون بیشتر تسلط داشته باشیم...

شاید بیشتر به خاطر اینه که ما، فردی که موفق شده رو شایسته این موفقیتش نمی‌دونیم، و قضاوت می‌کنیم که شانس آورده یا پارتی داشته یا به هر شکلی لایق این موفقیت نبوده... و حتی خودمون رو شایسته‌تر از اون طرف می‌دونیم!

البته از یک نکته نباید چشم‌پوشی کرد که خیلی‌ها واقعا شرایطی که دارن بدتر از شایستگی‌شونه و انتظار/احتمال بوجود اومدن این حس به‌صورت ناخودآگاه افزایش پیدا می‌کنه.